Bir İngiliz rüyasının eşiğinde,kırmızı kulübe içinde saklı bir şiir gibi.Zaman durmuş, sokak sessiz,ve sen o anın zarif misafiri.Taş duvarlar tarih fısıldarken,rüzgar saçlarını ince ince okşar.Grinin asaletinde kaybolmuş bir duruş,ve gözlerinde gökyüzünün baharı var.Kulübenin kırmızısı kalbin ritmi gibi,şehir koşarken sen dingin bir melodi.Bir çağrının yankısı gibisin,uzaklarda bir yer ama hep yakınımda hissedilen.Bu fotoğraf bir öykü saklar…

Sen , gökyüzünün kalbinde yanmaya ant içmiş Sirius’sun. Öylesine parlaksın ki , senin varlığın karanlıkla yapılan tüm anlaşmaları bozar. Geceyi bile unutturuyorsun. Çünkü sen geldin mi , başka hiçbir ışığa ihtiyaç kalmıyor. Aşkımızsa evren gibi , bir sınırı yok, haritası yok. Her an genişliyor yeni anlamlar doğuruyor kendine. Bugün sana daha yakınsam, yarın daha da…

Kadıköy’ün sessiz ara sokaklarında , eski bir kütüphanenin tozlu raflarında kaybolmuş birisi , oturuyordu. Gözleri sayfalar arasında gezinirken, geçmişin izlerini takip ediyormuş gibi görünüyordu. Her cümlenin ardında, bir zamanlar yaşadığı dünyaların, yankılarıyla karşılaşıyordu. O , kelimelerin büyüsüyle beslenen bir ruhtu. Belki de Kadıköy ,onun için sadece bir semt değil , hayal gücünün kaçış noktasıydı. Her…

Bozkırın ortasında , çorak bir arazide yükselen, terk edilmiş bir tren istasyonunun taş duvarlarına yaslanmış , gökyüzündeki gri bulutları izliyordum. Sessizlik ; birbirlerini uzun zamandır tanıyan iki insanın paylaşabileceği türden rahatsız edici değil, tamamlayıcı bir sessizlikti. Eski bir kitabın, sararmış sayfasını çevirip bana baktı. – “Biliyor musun?” dedi. ” Bu tren istasyonu insanlara sadece umut…

Binlerce yılın yükünü omuzlarında taşıyan o kadim şehir nice aşka şahitlik etmiş sokaklarında bir gün bizim hikayemizi fısıldayacağını bilemezdi elbet. Ama oldu. Kalbimin en kuytusuna yerleşen sen bu şehrin en güzel sırrı oldun. Kadıköy ün rüzgarı saçlarına dokunurken gözlerin dalgaların hırçınlığına inat bana huzur verdi. Kalabalığın içinde bir sükunet buldum sende. Zaman akmayı unuttu sesler…