Var olmanın sancısını çektiğim gecelerden biri daha. İlaçlar eskisi kadar iyileştirmiyor beni. Ya da yaram derinleşiyor.Bilemiyorum. Ama bir şeyler iyi gibi gözükse de o sızı kalkmaya devam ediyor.Kabullenilmiş hüzün, direnilen bir depresyondan çok daha kötüdür. Ve ben hüznümü kabullendim artık. Kaçıyorum her şeyden. Ama bu durum elbet beni boğazımdan yakalayıp, geceler boyu izlediğim tavana ihtişamlı…

Sokaktayım.Nereye gittiğimi bilmeden, her zaman olanın aksine adım adım geziyorum bu şehrin sokaklarını.Işıkları yanan evlerdeki hayatları düşünüyorum.Kimsesiz, biraz loş bir sokağa giriyorum.Bir bar ilişiyor gözüme; oldukça eski, küçük bir bar.Duvarları dökülmüş bakımsızlıktan, bazı sandalyeleri çürümüş.Zar zor yanıyor tabelasının ışığı. Başka bir dünyada bar olmuş, kendimin karşısına çıkmıştım.Çoğu insanın girmeye çekindiği bir sokakta, geçmişimin yaralarıyla öylece…