Sözlerinin altında ezilmiş bikaç günü kelime yığıntılarının altında kalarak geçirmiştim. Günler geçmiş aramızda hiçbir iletişim olmamıştı. Sonrasında ise birkac kısa mesaj.“Gidiyoruz.”“Nereye?”“Olimpos”Uzun zaman sonra onu görmüştüm. Tanıdığım, aşık olduğum adamdan farkı yoktu aslında. Tek fark artık uzak olmasıydı bana. Aynı çatı altında ayrı geçirdik o geceyi. Kalbimin,evimin sahibi değil de, bir misafir gibiydi o gece bana.…

Köşeme çekildim. Bu binada ait hissettiğim yere. Kulağımda senin melodilerin var. Özgürce yazabileceğim bikaç cümlem var. Hislerimiz ortaktı. Senin notaların, benim kelimelerim vardı.Geçmişi hatırlattı bu melodi bana. Hiç yaşamadığım, bilmediğim, biryerlerde tozlanan sarı filtreli anıları. O zamanlara gidiyorum, onları özlüyorum…Gözlerimi kapatıp yaşamadığım anıları hatırlamaya çalışırken, eski gıcırdayan odun parkelerin üzerinde elimde sigaram, ince kıyafetlerim, ve…

Yeni bir hikayenin yolunda sessizlik, arabayı değil bizi taşıyordu o gün. Ne radyoda bir şarkı çalıyordu, ne de dudaklarımızdan bir kelime dökülüyordu. Yolun iki yanı sessiz, içimizde fırtına… Sanki her viraj, geçmişteki bir tartışmayı, her rüzgâr esintisi içimizde söylenmemiş bir cümleyi hatırlatıyordu.Ben direksiyona bakıyor, sen pencereden uzaklara… Aramızda sadece rüzgârın sesi, bir de içten içe…